Adam Bernard Mickiewicz urodzony 24 grudnia 1798 w Zaosiu koło Nowogródka na Litwie. Był najwybitniejszym twórcą okresu romantyzmu, poetą, publicystą oraz działaczem politycznym. Był jednym z założycieli patriotycznego Towarzystwa Filomatów (Miłośników Nauki), za co został skazany i w latach 1823-1824 uwięziony w klasztorze Bazylianów w Wilnie. Pięć następnych lat spędził w centralnej Rosji, w Odessie, Moskwie i Petersburgu, gdzie poznał min. Aleksandra Puszkina. Od roku 1829 podróżował po Europie. W Niemczech uczęszczał na wykłady Hegla, w Weimarze zapoznał Goethego, w Bonn A. W. Schlegla. Następnie odwiedził Czechy, Szwajcarię i Włochy. W Rzymie doszła go wiadomość o wybuchu powstania listopadowego w Królestwie Polskim. Niestety przedostał sie tylko do Wielkopolski i nie wziął udziału w powstaniu.

Od marca do lipca 1832 roku mieszkał w Dreźnie. Tu powstały fragmenty tłumaczenia Giaura Byrona oraz jeden z jego najważniejszych utworów, Dziady Cz. III, nazywane też Dziadami Drezdeńskimi. Podobno jeden z przyjaciół miał o jego pracy powiedzieć: „Miał nadzwyczajne natchnienie. Przez trzy dni nie mógł się oderwać od pisania. Stół zasłany był czystym papierem, a on cały dzień leżał prawie na stole i pisał; zaledwie tyle tylko odrywał się od pracy, ile było potrzeba niekiedy zjeść cokolwiek” . Mówiono również, że pomysł napisania Dziadów Cz. III powstał w niedzielę 25 marca 1832 roku, podczas mszy w Katedrze Drezdeńskiej, której towarzyszyła muzyka Mozarta. Pierwsza wersja dramatu gotowa była 6 kwietnia, ostateczna zaś 29 kwietnia. Dziady Cz. III są wyrazem przeprosin i wyjaśnieniem, dlaczego Mickiewicz nie wziął udziału w powstaniu listopadowym. Najważniejszym epizodem dramatu jest „Wielka Improwizacja“ Konrada.

Po pobycie w DreźnieMickiewicz udał się do Paryża, gdzie wydał Dziady Cz. III. W roku 1834 ożenił się z Celiną Szymanowską, z którą miał sześcioro dzieci. W latach 1839-1840 uczył łaciny w Lozannie, a następnie objął katedrę języków słowiańskich w College de France w Paryżu. W latach 1841-1844  był prezesem Wydziału Historycznego Towarzystwa Literackiego w Paryżu. Mickiewicz prowadząc wykłady nie ukrywał swoich poglądów politycznych, za co został zawieszony w czynnościach profesora. Do końca swych dni był aktywnym działaczem politycznym, utworzył min. Legiony Polskie (w czasie Wiosny Ludów we Włoszech w 1848 r. oraz w Turcji 1855 r. podczas Wojny Krymskiej).

Zmarł 26 listopada 1855 roku w Konstantynopolu. Pochowany został na cmentarzu des Champeaux w Montmorency. W roku 1890 zwłoki jego przeniesione zostały do Katedry Wawelskiej w Krakowie.