Józef Ignacy Kraszewski urodzony 28 lipca 1812 roku w Warszawie. Był najpłodniejszym autorem w historii literatury polskiej, wybitnym publicystą, historykiem oraz działaczem społecznym i politycznym. We wrześniu 1829 roku rozpoczął studia na Uniwersytecie Wileńskim na wydziale lekarskim, a po roku przeniósł się na wydział literacki. Rok później został aresztowany i więziony do roku 1832 za udział w tajnym ruchu młodzieży. Od roku 1837 mieszkał w Wołyniu, gdzie w roku 1838 ożenił się Zofią Woronicz. Tutaj urodziła się czwórka jego dzieci. W latach 1860-1863 mieszkał w Warszawie, gdzie objął redakcję „Gazety Codziennej”, znanej od 1861 pod nazwą „Gazeta Polska”. W roku 1861 został członkiem Delegacji Miejskiej sprawującej zarząd miasta przed wybuchem Powstania Styczniowego. By uniknąć zesłania na Sybir opuścił w styczniu 1863 roku Warszawę i przeniósł się do Drezna. W latach 1863 – 1885 mieszkał w Dreźnie. W jego dawnej rezydencji, na Nordstr. 27, mieści sie dziś Muzeum im. Józefa Ignacego Kraszewskiego.
W Dreźnie pracował Kraszewski na rzecz powstańców styczniowych. Pod pseudonimem Bogdan Bolesławita napisał szereg powieści o tematyce powstańczej, poprzez co odciął sobie możliwość powrotu do ojczyzny. W latach 1868-1871 kupił i prowadził w Dreźnie drukarnię, wydając własne pismo „Tydzień“. W okresie tym otrzymał obywatelstwo saskie. W latach 1874-1876 powstała słynna „saska trylogia” Hrabina Cosel, Brühl, Z siedmioletniej wojny. Utwory te ukazują barwną historię polsko-saksońską.W roku 1883 oskarżony został o szpiegostwo na rzecz Francji, następnie aresztowany i skazany na 3,5 roku twierdzy w Magdeburgu. W roku 1885 w wyniku choroby płuc wypuszczony został na kurację zagraniczną, z której mimo żądań władz niemieckich nie powrócił. Przebywał w Szwajcarii, potem San Remo.
19 marca 1887 roku zmarł w Genewie.