Profesor drezdeńskiej Akademii Sztuk Pięknych od 1766 roku Anton Graff, ceniony i popularny w kręgach dworskich portrecista, portretował również Polaków, m.in. S. Kostkę Potockiego i Konstancję z Lubomirskich Rzewuską. Od 1766 roku malarz nadworny króla Stanisława Augusta Poniatowskiego – Marceli Bacciarelli (1731-1818) zanim przeniósł się do Warszawy pracował dla dworu Augusta III w Dreźnie. Natomiast przebywający w Warszawie w latach 1791-95 i biorący udział w polskim życiu patriotycznym i w obronie Warszawy w 1794 roku malarz austriacki Józef Grassi, po upadku Polski wyjechał do Drezna, gdzie w latach 1800-16 był profesorem akademii. Również i on malował portrety wybitnych Polaków, m.in. Tadeusza Kościuszki i Józefa Poniatowskiego. Wcześniej dyrektor akademii drezdeńskiej w latach 1727-48, Louis Silvestre, jeździł kilka razy do Warszawy, gdzie portretował szereg osobistości polskich (wykonał m.in. piękne portrety: króla Augusta II w stroju polskim i Anny Orzelskiej). Z Drezna pochodził i ukończył tutejszą akademię polski malarz i rysownik pochodzenia niemieckiego, Józef Richter (1780-1837), pracujący najpierw na dworze Czartoryskich w Puławach (od 1806) i Sieniawie, a od 1820 samodzielnie w Warszawie. Pozostawił nam m.in. obrazy zabytków Puław, Kazimierza Dolnego i Ojcowa. Z kolei malarz węgierski, jeden z najwybitniejszych przedstawicieli realistycznego portretu barokowego w środkowej Europie, Adam Manyoki (1673-1756), który od 1713 roku był nadwornym portrecistą Augusta II w Warszawie, w 1737 roku przeniósł się do Drezna, gdzie był malarzem nadwornym Augusta III.
Kontakty polityczne między Polską a Saksonią-Dreznem nie ustały z chwilą śmierci króla Augusta III w 1763 roku. Już w 1768 roku Drezno stało się ośrodkiem działalności konfederatów barskich. Odżyły one ponownie w dobie Konstytucji 3-Maja 1791 roku, kiedy to strona polska (konstytucjonaliści) ofiarowali wnukowi Augusta III, elektorowi saskiemu Fryderykowi Augustowi, sukcesję tronu polskiego. Fryderyk August uzależnił jej przyjęcie od jednomyślnej zgody trzech dworów, które dokonały rozbioru Polski; nie przyjął jej na skutek sprzeciwu Rosji.
Fryderyk August – teraz już jako król Saksonii – powrócił ponownie na polską scenę polityczną w okresie marszu Napoleona na Europę. Na mocy układu między Francją a Rosją w Tylży 7 lipca 1807 roku Fryderyk August został księciem utworzonego wówczas Księstwa Warszawskiego. Napoleon, który z Tylży podążył do Drezna, wezwał do tego miasta polską Komisję Rządzącą (m.in. Stanisława Potockiego) i księcia Józefa Poniatowskiego jako dyrektora wojny. W Dreźnie została opracowana i podpisana przez Napoleona w 1807 roku konstytucja Księstwa Warszawskiego; ze strony polskiej podpisał ją Piotr Bieliński jako właśnie mianowany prezes Sądu Sejmowego. Jako władca Księstwa Warszawskiego Fryderyk August popierał politykę profrancuską. Przebywał głównie w stolicy swego królestwa – w Dreźnie, skąd rządził Księstwem Warszawskim, zjeżdżając do Warszawy zaledwie cztery razy na kilka tygodni lub kilka miesięcy. Uczynił ze stolicy Saksonii drugą stolicę napoleońskiej Polski. Stąd Drezno – dwór królewski ściągały do siebie ponownie polityków polskich i wielu innych Polaków. Po klęsce Napoleona Fryderyk August nie myślał zrzekać się tytułu księcia warszawskiego. Dopiero w 1815 roku pod naciskiem kongresu wiedeńskiego zgodził się na to. 22 maja 1815 roku wydał pożegnalną proklamację do mieszkańców Księstwa Warszawskiego.
Rok przed pochodem na Moskwę Napoleon był ponownie w Dreźnie, gdzie w maju 1811 roku odprawił jakby „sejm” europejskich podległych mu i sprzymierzonych monarchów. Z jego inicjatywy na „sejmie” tym zapadła m.in. decyzja o odrodzeniu Królestwa Polskiego po zwycięskiej wojnie z Rosją. Niestety, pochód na Moskwę zakończył się klęską Napoleona. Podczas odwrotu, w bitwie pod Dreznem 26-27 sierpnia 1813 roku walczył po stronie Napoleona i dostał się do niewoli polski generał Jan Weyssenhoff.
Drezno było ważnym ośrodkiem polskiej emigracji politycznej, począwszy od czasów konfederacji targowickiej i wojny polsko-rosyjskiej 1792. Tutaj w latach 1792-93 zebrali się przedstawiciele emigracji patriotycznej – przywódcy Sejmu Czteroletniego oraz kilkudziesięciu oficerów polskich (T. Kościuszko, H. Kołłątaj, S. Małachowski, I. Potocki i inni) przygotowując powstanie w kraju. W 1794 roku przybył do Drezna oboźny wielki litewski i marszałek trybunału litewskiego Karol Prozor, by skłonić Kościuszkę do przyspieszenia terminu powstania. Pierwsza fala polskich emigrantów politycznych znalazła się w Dreźnie zaraz po upadku powstania kościuszkowskiego w 1794 roku (np. wielki pedagog i działacz oświatowy, sekretarz Komisji Edukacji Narodowej Grzegorz Piramowicz) lub po III i ostatecznym rozbiorze Polski, dokonanym w 1795 roku. Po czasowym tu pobycie większość z nich udała się do Paryża, licząc na odbudowanie państwa polskiego z pomocą Francji. Na stałe zamieszkali w Dreźnie m.in. gen. Aleksander Jakub Lubomirski, starosta łucki i magnat wołyński Józef Czartoryski (do 1810 roku) i księżna Genowefa z Ogińskich Brzostowska. Na pocz. XIX w. (do 1806 r.) mieszkał tu autor słów pieśni Legionów „Mazurka Dąbrowskiego” – dzisiejszego polskiego hymnu narodowego – Józef Wybicki, a w 1817 roku zamieszkał tu na wiele lat generał Karol Kniaziewicz, dowódca 1 Legionu polskiego u boku armii napoleońskiej i dowódca 18 dywizji Księstwa Warszawskiego. W 1830 roku przebywał w mieście Juliusz Słowacki, a w 1831 i 1832 Adam Mickiewicz, który napisał tu „Dziadów część III” (zwane stąd „Dziadami drezdeńskimi”) i „Redutę Ordona”.