Słynna opera drezdeńska była tradycyjnym miejscem premier dzieł scenicznych R. Straussa i wielu nowych oper. W 1901 roku odbyła się premiera opery „Manru” Ignacego Paderewskiego. W operze występowało z powodzeniem wiele polskich śpiewaczek i śpiewaków operowych, jak np.: Stanisława Argasińska (1888-1961) w 1911 roku, wspaniały odtwórca partii bohaterskich w operach Wagnera Aleksander Bandrowski (1860-1913), Jadwiga Camillowa (1867-1914) w 1893-94, Antonina Campi-Miklaszewiczówna-Leonowicz (1773-1822), Michalina Frenkiel-Niwińska (1868- 1927), Maria Gembarzewska (1878-1951) 1907 i 1907-11, Gabriel Gorski (1867- po 1935) w 1896, Felicja Kaszowska (1867-1951), Maria Kopczyńska-Janowska (ur. 1890), Franciszek Pollak (1798- po 1855), Ada Sari – Jadwiga Szajer (1886-1968), Władysław Seideman (ur. 1849) w latach 1879- 82, jedna z najsłynniejszych śpiewaczek operowych Marcella Sembrich-Kochańska (1858-1935) w latach 1878-80 i 1882, cioteczna wnuczka Fryderyka Chopina Józefa Szlezygier (1861-1947), Adolfina Zimajer (1852-1939). Drezdeńska opera nadworna występowała szereg razy w Polsce. W Dreźnie pobierało naukę śpiewu wielu znanych później polskich śpiewaczek i śpiewaków operowych, jak np.: Stanisława Argasińka, Stanisława Dobrowolska (1869-1952), Michalina Frenkiel-Niwińska, Maria Gembarzewska i Maria Kozłowska (1881-1961) u A. Paschalis- Souvestre, Bronisława Cetnarowicz w 1883 roku i Józefa Szlezygier u G.B. Lampartiego, Stanisław Sąchocki.
Dwukrotnie przebywał w Dreźnie Fryderyk Chopin – w sierpniu 1829 i listopadzie 1830 roku. Podczas pierwszego pobytu był na prapremierze „Fausta” J.W. Goethego, poznał muzyków F. Morlacchiego i de Friezena oraz pianistkę Pechwell. Kilka razy koncertował tu wielki pianista polski Ignacy Paderewski. W swoich „Pamiętnikach” (Kraków 1972) mile wspomina swój pierwszy koncert w Dreźnie w 1890 roku: „Grałem wtedy także w Dreźnie, co również dało mi dużo zadowolenia. Nie byłem jeszcze na tyle sławny, by moje nazwisko przyciągało wielkie audytorium, koncerty odbywały się więc w mniejszych salach, zawsze jednak pełnych, przy czym publiczność okazywała wiele entuzjazmu. Czułem, że jest on szczery, i to dawało mi wielką satysfakcję” . Koncertował tu najwybitniejszy kompozytor polski 1. połowy XX w. Karol Szymanowski (1882- 1937).
Z Dreznem związało się życie szeregu innych muzyków polskich. I tak w 1906 roku odbył się tu debiut wielkiego dyrygenta polskiego Waleriana Bierdiajewa (1885-1956) – dyrygował operą „Eugeniusz Oniegin” P. Czajkowskiego; w 1925 roku wystąpił z wielkim sukcesem również jako dyrygent drezdeńskiej Orkiestry Filharmonicznej Jerzy Bojanowski (ur. 1893); w 1924 roku koncertmistrzem Filharmonii Drezdeńskiej był pochodzący z Warszawy skrzypek i kompozytor Stefan Frenkel; słynny z wirtuozowskiej gry i przez 50 lat organista katedry wawelskiej w Krakowie Wincenty Gorączkiewicz (1789-1858) naukę gry na organach pobierał właśnie w stolicy Saksonii; wybitny polski kompozytor Mieczysław Karłowicz (1876-1909) mieszkał w Dreźnie w latach 80. XIX w., a w 1906 roku odbył tu studia dyrygenckie u A. Nikischa; po II wojnie światowej technikę chóralną i dyrygenturę studiował tu u R. Mauersbergera Edmund Kajdasz (ur. 1924); mieszkał w Dreźnie w 1796 roku pianista i kompozytor Józef Lodi (zm. 1799); w latach 1831-35 mieszkał w Dreźnie przyjaciel Chopina i adresat jego wielu listów Adolf Cichowski (1794-1854); koncertowali tu pianiści polscy: Jadwiga Brzowska-Mejean (ur. 1830), Józef Krogulski (1815-1842) oraz na początku. XIX w. skrzypek August F. Duranowski (1759-1834).
Można tu dodać, że pochodzący z Muldy koło Drezna i wychowanek konserwatorium drezdeńskiego, a potem polski organista, pedagog i kompozytor August Freyer (1803-1883) był w 1827 roku nauczycielem teorii muzyki i gry na fortepianie późniejszego wielkiego kompozytora polskiego, twórcy polskiej opery narodowej Stanisława Moniuszki i wielu innych polskich muzyków. Natomiast oboista w dworskiej orkiestrze w Dreźnie w latach 1755-92, Carlo Besozzi, w 1777 roku wystąpił w Warszawie jako wirtuoz.
Były również polsko-drezdeńskie powiązania teatralne. Symbolizuje je pochodzący z Warszawy Bogumił Dawison, jeden z najsławniejszych aktorów niemieckich, m.in. w latach 1854- 64 aktor Teatru Saskiego w Dreźnie. Jego żoną była Wanda Starzewska-Dawison – aktorka teatrów polskich we Lwowie; zmarła w Dreźnie w 1859 roku i tu, na cmentarzu katolickim, jest pochowana. Uczniem Dawisona w Dreźnie był popularny aktor lwowski Władysław Barącz. W Dreźnie urodził się August Sułkowski (1729-1786) – antreprener teatru polskiego, który odegrał dużą rolę w historii teatru warszawskiego w XVIII w.
W teatrach drezdeńskich wystąpiło gościnnie kilku aktorów polskich, m.in. Bonawentura Kudlicz w 1823 roku i pod koniec XIX. w. grupa baletowa Aleksandra Łukowicza oraz tancerze Ludwika Adler w latach 80. XIX w. i Edward Kuryłło na pocz. XX w. W Domu Polskim w Dreźnie odbywały się od czasu do czasu polskie przedstawienia teatralne z udziałem aktorów z Polski, m.in. Henryka Grubińskiego w 1871 roku. Życiem teatralnym Drezna interesowała się aktorka i reżyserka teatrów w Krakowie i Warszawie Teresa Palczewska (1805-1858), przyjeżdżając kilkakrotnie do stolicy Saksonii. Dekorator polskiego teatru we Lwowie w latach 1895-1930 Zygmunt Balk uczył się malarstwa i sztuki dekoratorskiej w Dreźnie. Natomiast dekorator teatru w Dreźnie Johann Ludwig Giesel był w latach 1787-90 dekoratorem Teatru Narodowego w Warszawie. Podczas wojny siedmioletniej 1756-63, w której brała udział również Saksonia, dekoracje teatru dworskiego w Dreźnie, wykonane przez wielkiego malarza i scenografa Giovanni N. Servandoniego, przewieziono do Warszawy i tu używano je w teatrze królewskim Augusta III, zw. Operalnią. Tańca w Dreźnie w 1912 roku uczyła się pochodząca z Warszawy bardzo znana potem tancerka angielska i dyrektor znanych zespołów baletowych Marie Rambert (1888-1982).