Po upadku Powstania Listopadowego 1830-31 schroniło się w Dreźnie ok. 10 000 Polaków, w tym np. Ignacy Domeyko (1802-1889) – światowej sławy mineralog i geolog, profesor i rektor uniwersytetu w Santiago w Chile. Przyjęto ich tu entuzjastycznie, jak bohaterów i przyjaciół, jako rycerzy wolności, której pragnęła cała Zachodnia Europa. Bankierzy drezdeńscy wypłacali uchodźcom zapomogi francuskie. Również zwykli ludzie okazywali im na każdym kroku nie tylko sympatię, ale również karmili ich i udzielali pomocy materialnej. Niestety, pod naciskiem prusko- rosyjskim, następnym falom uchodźców starano się zabronić wstępu do stolic i głównych miast Saksonii i całych Niemiec. Ten zakaz objął również Drezno, choć w mieście zatrzymało się wielu Polaków podczas pierwszej fali uchodźczej. Uzyskali oni wszechstronne wsparcie zawiązanego niemieckiego lokalnego komitetu pomocy i ze strony polskiej kolonii. Wkrótce jednak rządy zaborcze zmusiły Saksonię do wydalenia Polaków z miasta i Saksonii; tylko nieliczni tu pozostali. W latach 1836-50 mieszkał tu i zmarł Michał G. Radziwiłł, generał W.P., senator Królestwa Polskiego i podczas Powstania Listopadowego w 1831 roku wódz naczelny armii polskiej.
Po wydaleniu z Polski w 1862 roku przez władze carskie hrabiego Andrzeja Zamoyskiego za działalność patriotyczną i gospodarczą (Towarzystwo Rolnicze w Warszawie), hrabia mieszkał przez kilka lat w Dreźnie.
Drezno odegrało również pewną rolę podczas Powstania Styczniowego 1863-64 w Polsce (agentem dyplomatycznym powstańczego Rządu Narodowego był tu Cyriak Akord). Prawdopodobnie w Dreźnie ukazywało się w marcu 1864 roku pismo „Postęp”, treścią związane z Powstaniem Styczniowym. Po upadku powstania w Dreźnie w 1864 roku miała miejsce rada wojenna generałów, na której Józef Hauke Bosak, Walery Wróblewski i inni omawiali zagadnienie wznowienia walki jako wojny mas ludowych, przypisując przegraną temu, że nie zdecydowano się lub nie umiano ich poruszyć (M. Kukiel).
Stolica Saksonii odgrywała znaczącą rolę w życiu emigracji polskiej również po upadku powstania. Znowu osiedliło się tu sporo Polaków lub przez Drezno podążało na Zachód. W okresie od końca 1863 roku do 15 maja 1864 przybyło do Drezna 843 Polaków, wielu z rodzinami. Niestety Niemcy, coraz bardziej ulegający prądom nacjonalistycznym, już zmienili swój stosunek do Polaków i nie spieszyli z pomocą humanitarną. Emigranci cierpieli więc biedę, żyli ze składek gromadzonych przez nieliczną polską kolonię. Większość z nich, nie mając dachu nad głową, spała pokotem pod drzewami Grossgartenu. Wkrótce większość z nich wydalono z Drezna, a w mieście mogli pozostać tylko ci, którzy znaleźli sobie środki utrzymania (Jerzy Kozłowski).
Wśród tych ostatnich był powieściopisarz Józef Ignacy Kraszewski. Mieszkał tu i tworzył w latach 1863-83, biorąc również czynny udział w życiu tutejszej kolonii polskiej. W Dreźnie napisał „Starą Baśń” oraz szereg innych powieści historycznych. Spośród jego 29 powieści historycznych „trylogia saska”: „Hrabina Cosel” (1874), „Bruehl” (1875) i „Z siedmioletniej wojny” (1876) oraz „Saskie ostatki” (1889) nawiązują do wspólnej historii polsko-saskiej. W latach 1867-70 Kraszewski wydawał rocznik „Z roku… rachunki”, rodzaj kroniki kulturalno-politycznej, w 1869 roku „Omnibus” i w 1870-71 „Tydzień”. Pomagało mu w tym posiadanie własnej drukarni (w latach 1868-71), w której drukował książki polskie i dotyczące Polski, m.in. 6 tomów serii „Biblioteka Pamiętników i Podróży po Dawnej Polsce”. W 1960 roku powstało w Dreźnie, w domu, w którym powieściopisarz mieszkał w latach 1873-80, we współpracy z Muzeum Adama Mickiewicza w Warszawie, muzeum jego imienia (tzw. Kraszewski Haus ), gromadzące drezdeńskie polonica , których również nie brak w znanych muzeach miasta.
Poza Adamem Mickiewiczem, Juliuszem Słowackim i Józefem I. Kraszewskim przebywali krócej lub dłużej w Dreźnie inni pisarze polscy, jak np.: powieściopisarz Feliks A. Bernatowicz (1786-1836), który był sekretarzem Adama K. Czartoryskiego i w tym charakterze tutaj przyjechał; poeta i krytyk literacki Kazimierz Brodziński (1791-1835), który zmarł w Dreźnie; dramaturg i powieściopisarz Józef Korzeniowski (1797-1863), który w 1863 mieszkał w Dreźnie i tu wkrótce zmarł; powieściopisarz Zygmunt F. Miłkowski pseud. Teodor Tomasz Jeż (1824-1915) – mieszkał tu w 1864 roku; poeta, dramaturg i prozaik, sławny dzięki nowatorskim wierszom lirycznym Cyprian Kamil Norwid (1821-1883) – w 1842 roku; pisarz i ceniony tłumacz literatury niemieckiej, francuskiej i angielskiej Karol Pieńkowski (1836-1877), który tu mieszkał w latach 60. XIX w.; poeta i prozaik Wincenty Pol (1807-1872) – w 1832 roku i zetknął się z Mickiewiczem; mistyk Andrzej Towiański (1799-1878), którego inspiracji kultura polska zawdzięcza najpiękniejsze stronice „Literatury słowiańskiej” Mickiewicza oraz system genezyjski Słowackiego – „Genezis z Ducha”. W Dreźnie urodził się, mieszkał od 1823 i zmarł w 1834 roku powieściopisarz Aleksander A.F. Bronikowski, żołnierz Legionów polskich i w wojsku Królestwa Polskiego (1815-23). Co prawda pisał po niemiecku, jednak jego powieści ukazywały się jednocześnie w języku polskim i związane były z historią Polski (m.in. „Mysia wieża”, „Hipolit Boratyński”, „Kazimierz Wielki i Esterka”). Bronikowski był członkiem Tow. Przyjaciół Nauk w Warszawie. W Dreźnie w 1864 roku przez kilka miesięcy wychodził pierwszy w Niemczech polski „dziennik polityczny, literacki i naukowy” „Ojczyzna”, przeznaczony głównie dla kraju i przeniesiony następnie do Bendlikonu w Szwajcarii, już jako pismo dla emigracji (J. Kozłowski).
Pod koniec XIX i na pocz. XX w. Polacy przybywali do Drezna na studia; osiedliło się tu na stałe sporo Polaków. Powstały wówczas polskie organizacje, szkoły, chóry, jak np. Towarzystwo Naukowe Polaków Politechników (1874-77), Tow. Przemysłowców Polskich (1879) czy Tow. Polsko-Katolickie św. Wojciecha (1897), które prowadziło polską bibliotekę i od 1902 Czytelnię Ludową. Polskie życie narodowe ogniskowało się w Domu Polskim. Po I wojnie światowej pozostało w Dreźnie ok. 450 Polaków, istniał oddział Związku Polaków w Niemczech, który prowadził 3 polskie szkółki (90 uczniów) i bibliotekę; istniało także Polsko-Katolickie Towarzystwo Młodzieży i chór pod nazwą Tow. Śpiewu „Chopin”; polskie nabożeństwa odbywały się do 1932 roku. 5 kwietnia 1941 roku zmarł więziony w Dreźnie gen. Franciszek Kleeberg – dowódca w bitwie pod Kockiem 2-5 października 1939 roku, która była ostatnią bitwą w kampanii wrześniowej. W czerwcu 1942 roku stracono tu 12 członków tajnej polskiej konspiracyjnej organizacji młodzieżowej w Gostyniu (Wielkopolska).
W czasie II wojny światowej (1939-45) Niemcy przywieźli do Drezna dużo Polaków do niewolniczej pracy w tutejszych zakładach przemysłowych. Zaraz po wojnie Drezno weszło w skład Rosyjskiej Strefy Okupacyjnej Niemiec i prawie wszyscy tutejsi Polacy wrócili do Polski. Polskiego życia narodowego w okresie istnienia komunistycznej Niemieckiej Republiki Demokratycznej tu nie było. Dopiero po zjednoczeniu się Niemiec w 1990 roku napłynęło do Drezna trochę Polaków i w mieście została uruchomiona placówka duszpasterska Polskiej Misji Katolickiej w Niemczech oraz powstało Koło Terenowe Stowarzyszenia Polaków Saksonii i Turyngii, którego prezesem jest Stanisław Gehrisch.
Polskie związki muzyczne z Dreznem datują się również od czasów polskich królów Sasów. Drezno jest miastem o bogatych tradycjach muzycznych. Mało kto wie, że wielki Johann Sebastian Bach (1685-1750) otrzymał od króla polskiego Augusta III tytuł „nadwornego kompozytora króla polskiego i elektora saskiego” i to, że August II już w 1697 roku przeniósł u Warszawy do Drezna z Warszawy na swój dwór saski całą polską kapelę królewską, skąd dopiero w 1756 roku powróciła do Warszawy. Jeździła ona z koncertami do… Warszawy. Jej członkami byli Polacy, ale również i muzycy niemieccy, jak np. świetny flecista Johann Joachim Quantz (1718-41). Polscy muzycy byli również w kapeli drezdeńskiej elektorów, szczególnie za Augusta II i Augusta III. Do pierwszych należał pochodzący z Gdańska śpiewak i kompozytor Kaspar (Kacper) Forster, który kształcił się w Warszawie u M. Scachiego i następnie w latach 1633-51 należał do kapeli królewskiej jako śpiewak i dyrygent chóru oraz współdziałał przy wystawianiu oper. W 1. połowie lat 50. działał on w Dreźnie. W latach 1766-80 skrzypkiem orkiestry dworskiej był Wincenty Lessel, późniejszy kompozytor (m.in. opera „Matka Spartanka” 1791 i operetki „Pielgrzym z Dobromila” 1819), związany następnie z dworem Czartoryskich w Puławach; 1839-59 nadwornym koncertmistrzem w Dreźnie i tutejszej orkiestry operowej był wielki skrzypek i kompozytor polski Karol Lipiński, a w 1864 roku nadwornym muzykiem został wiolonczelista Maurycy Karasowski. W 1877 roku wydał on w Dreźnie w języku niemieckim cenną monografię materiałów „Fryderyk Chopin. Życie. Listy. Dzieła”.